Ostatni taki mercedes W124. Silniki żyją ponad milion km bez remontu. ZDJĘCIA

1 Trzydzieści lat temu, pod koniec 1984 roku, we Frankfurcie Mercedes pokazał światu nowego sedna klasy wyższej średniej. Model oznaczony jako W124, w momencie debiutu był dostępny w siedmiu wersjach silnikowych: 200 D, 250 D, 300 D, 200, 230 E, 260 E oraz 300 E. Na rynku włoskim wprowadzono również odmianę 200 E.

2 Przez lata model pozostawał wierny klasycznej nomenklaturze Mercedesa, z trzycyfrową liczbą informującą o pojemności jednostki napędowej i literą wskazującą na jej typ. W 1993 roku producent zmodyfikował jego nomenklaturę, wprowadzając oficjalną nazwę "klasa E". Jakim cudem po trzech dziesięcioleciach mercedes W124 nawet dziś uchodzi za symbol bezawaryjności i trwałości?

3 Zawieszenie W124 korzystało z rozwiązań wprowadzonych w 1982 roku w mniejszej "190" (seria W201). Z przodu zastosowano kolumny resorujące oparte na wahaczach poprzecznych, a z tyłu konstrukcję wielowahaczową. Taka konstrukcja, utrzymana w odpowiedniej kondycji, nawet w zetknięciu z dziurawymi polskimi drogami sprawdza się znakomicie - jest trwała i zapewnia wygodę podróżowania. Kombi było seryjnie wyposażone w samopoziomowanie tylnego zawieszenia (Nivo), które w coupé i kabriolecie było opcją.

4 Za styl W124 odpowiadali Joseph Gallitzendörfer i Peter Pfeiffer, nadzorowani przez ówczesnego szefa projektantów Mercedesa, Bruno Sacco. Wykonana z wysokowytrzymałej stali karoseria wyróżniała się wtedy nowymi, praktycznymi rozwiązaniami: krawędź tylnej klapy przebiegała niżej, co ułatwiało załadunek, a zaokrąglone krawędzie błotników przyczyniły się do obniżenia współczynnika oporu powietrza Cd. W chwili debiutu, zależnie od wersji, wynosił on 0,29 lub 0,30, co w tamtych czasach było wynikiem nieomal sensacyjnym. Późniejsze odmiany mogły pochwalić się Cd równym nawet 0,26. Warto wiedzieć, że wiele aut z początku produkcji z mniejszymi silnikami to typowe "golasy" z korbkami w drzwiach. System ABS w seryjnym wyposażeniu pojawił się w połowie 1988 r.

5 W tamtych czasach kierowców w zachwyt wprawiała pojedyncza przednia wycieraczka, która swoim zasięgiem obejmowała 86 proc. powierzchni szyby - był to rekordowy wówczas obszar wśród aut seryjnych. Jej nietypowy, liniowo-obrotowy ruch sprawiał, że narożniki szyby były czyszczone równie skutecznie jak w przypadku wycieraczek tradycyjnych. Seryjne wyposażenie wszystkich wersji obejmowało też podgrzewane dysze spryskiwaczy.

6 We wrześniu 1985 roku we Frankfurcie zadebiutowała wersja kombi, zaopatrzona w hydropneumatyczne tylne zawieszenie z systemem kontroli prześwitu.

7 Na życzenie w bagażniku kombi instalowano lodówkę lub dodatkowe dwa siedzenia - pasażerowie (niskiego wzrostu) podróżowali tyłem do kierunku jazdy. Ławka był chowana w podłodze kufra.

8 Rok 1987 i targi w Genewie to debiut odmiany coupé, która nie straciła nic z elegancji sedana, lecz za sprawą skróconego o 8,5 cm rozstawu osi miała zgrabniejsze proporcje.

9 W 1989 roku podczas wrześniowego salonu we Frankfurcie, Mercedes zaprezentował zmodernizowany typoszereg 124. Wszystkie wersje otrzymały tzw. "szeroką listwę", wprowadzoną wcześniej w coupé.

10 Do oferty w 1989 roku dołączył wariant z wydłużonym o 80 cm rozstawem osi (do 360 cm) i trzema parami drzwi. Opracowano go we współpracy z firmą Binz, która odpowiadała zresztą za produkcję przedłużanej karoserii (5-metrowa limuzyna).

11 Jedną z głównych atrakcji wystawy w Paryżu w roku 1990 był model 500 E - pierwszy Mercedes klasy wyższej średniej z silnikiem V8. 5-litrowa jednostka z czterema zaworami na cylinder, znana już z modelu 500 SL, osiągała moc 326 KM. Zasilana nią limuzyna rozpędzała się od 0 do 100 km/h w 5,9 s, a jej maksymalną prędkość ograniczono elektronicznie do 250 km/h. Samochód wyróżniała się dyskretnymi modyfikacjami, takimi jak poszerzone nadkola, lampy przeciwmgłowe zintegrowane z przednim zderzakiem oraz 8-otworowe obręcze o średnicy 16 cali. Względem innych wersji otrzymała też obniżone o 23 mm zawieszenie, z tyłu wyposażone w hydropneumatyczny układ kontroli prześwitu.

12 We wrześniu 1991 roku, dokładnie po 20 latach przerwy, Mercedes znów zaoferował kabriolet klasy wyższej średniej - gamę wersji nadwoziowych serii 124 uzupełnił model 300 CE-24 Convertible. Aby zapewnić wzorową sztywność nadwozia, w porównaniu do wersji coupé inżynierowie ze Stuttgartu przeprojektowali łącznie około 1000 części.

13 Brak ważącego 28 kg sztywnego dachu konstruktorzy Mercedesa musieli skompensować 130 dodatkowymi kilogramami stali. Specjalnie z myślą o kabriolecie opracowano też pałąk przeciwkapotażowy zamocowany za tylnymi fotelami - sterowany przyciskiem, mógł służyć jako zagłówki, a w razie ryzyka dachowania automatycznie wysuwał się w ciągu 0,3 s.

14 Od 1989 roku 6-cylindrowe silniki rzędowe o pojemności 3 litrów w limuzynie, kombi i coupé (od 1991 roku także w kabriolecie) były zaopatrzone w czterozaworowe głowice. We wrześniu 1992 roku otrzymały je pozostałe jednostki benzynowe. W 1993 roku, po raz pierwszy w historii, technologię czterozaworową wprowadzono w 5- i 6-cylindrowych dieslach.

15 Spośród czterocylindrowych jednostek benzynowych do wyboru jest motor 2.0 i 2.3 (8V) typoszeregu M102 z wtryskiem mechanicznym KE-Jetronic lub wprowadzone pod koniec 1992 r. silniki z z wtryskiem wielopunktowym - 2.0 i 2.2 (16V; typ M111). Tak starsze, jak i nowsze konstrukcje cieszą się dobrą opinią pod względem trwałości. Jednak ze względu na lepsze osiągi i niższe spalanie lepiej decydować się na silniki M111.

16 Sześciocylindrowe silniki R6 godne uwagi to: 2.6 i 3.0 12V (M103, KE-Jetronic) i nowsze z wtryskiem wielopunktowym 2.8, 3.0 i 3.2 24V (M104). Podobnie jak w przypadku jednostek czterocylindrowych najlepiej stosować zasadę im nowszy tym lepszy (wyższe osiągi, mniejsze spalanie benzyny).

17 Odmiany V8 o oznaczeniu M119: 4.0 i jego następca 4.2 oraz 5.0, to jednostki, które od początku sprzedaży miały 4 zawory na cylinder i wtrysk LH-Jetronic. Silniki mają opinię konstrukcji „nie do zajechania” - pod warunkiem prawidłowej eksploatacji i serwisu. W przypadku wersji pięciolitrowej tego auta np. nad budową i zestrojeniem układu jezdnego Mercedes pracował wspólnie z Porsche.

18 W przypadku silników dieslowskich w autach produkowanych do 1993 roku najlepszym wyborem jest pięciocylindrowa jednostka 2,5 l w wersji D lub TD (kod silnika OM602). Pod względem dynamiki ceniony jest sześciocylindrowy turbodiesel 3.0 R6 (OM603). Jednak osiągi są okupione spalaniem na poziomie 10 l/100 km. Co ważne w tym silniku - należy uważać na głowicę, która jest czulsza na skoki temperatury od wersji R4 i R5. Osobom poszukującym W124 „w dieslu” mechanicy polecają odmiany nowszych motorów 2.5/113 KM (OM605) i 3.0/136 KM (OM606) - są trwałe, dynamiczne oraz oszczędne. Specjaliści twierdzą, że w przypadku W124 z dieslem milion kilometrów na liczniku bez remontu to rzecz normalna, a 1,5 mln km to nie jest rekord.

19 Wraz z kolejną modernizacją serii 124, w czerwcu 1993 roku, wprowadzono nowe nazewnictwo modelu. Pierwsza litera wskazywała na klasę pojazdu - "E", kolejne trzy cyfry - na pojemność silnika, a w przypadku wersji wysokoprężnych stosowano dodatkowo określenia "Diesel" lub "Turbodiesel" w miejsce wcześniejszego "D". Litera "E" w przypadku jednostek benzynowych z wtryskiem paliwa znikła całkowicie, w ofercie nie było już bowiem motorów z zasilaniem gaźnikowym. Zaprzestano również nazywania wersji nadwoziowych - różnice między nimi były oczywiste. Korozja? Mercedesy W124 rdzewieją - bardziej od spodu niż z zewnątrz - jednak znacznie mniej niż młodsze klasy E (W210).

20 Przy okazji zmieniono nomenklaturę sportowych odmian spod znaku AMG - pojemność ich motorów sygnalizowała liczba dwucyfrowa. Najmocniejszą serię 124 z Affalterbach - E 60 AMG - napędzała 6-litrowa wersja silnika V8 M119 o mocy 381 KM przy 5600 obr./min. W ofercie były również wzmocnione warianty coupé i kabriolet - wprowadzone w 1993 roku modele E 36 AMG o mocy 272 KM pry 5750 obr./min, zaopatrzone w jednostkę M104 rozwierconą z 3,2 do 3,6 litra.

21 Produkcję limuzyny typoszeregu W124 zakończono w sierpniu 1995 roku (pomijając wersje E 250 Diesel oraz E 220, budowane w systemie CKD za granicą jeszcze przez kilka miesięcy). Kombi wytwarzano do roku 1996, a kabriolet - do 1997.

22 Łącznie, w ciągu 11 lat powstało 2 213 167 limuzyn, 340 503 kombi, 141 498 coupé, 33 952 kabriolety, 2342 wersji przedłużanych oraz 6398 podwozi specjalnych - w sumie 2 737 680 sztuk, o ponad 40 tys. więcej niż w wypadku poprzedniego typoszeregu 123. Dobrze zachowane egzemplarze serii 124 należą dziś do najpopularniejszych młodych klasyków Mercedesa - im lepiej utrzymany tym droższy.

23 Wersje specjalne np. ambulanse, budowała m.in. firma Binz. Łącznie wyprodukowano 6426 zestawów do takich wersji.