Inne
Inne
Wyścigówki z czterema pierścieniami stanęły po raz pierwszy na starcie wyścigu Avus w Berlinie 27 maja 1934 roku. Za ich sterami zajęli miejsce kierowcy: Hans Stuck, August Momberger i Hermann Prinz zu Leiningen. Charakterystyczny dla tych samochodów był srebrny lakier i przede wszystkim silnik umieszczony za kierowcą.
W 1934 roku zaczęła obowiązywać nowa formuła wyścigów, która pozwalała konstruktorom na maksymalną masę samochodów (ważonych bez paliwa) do 750 kg, lecz dopuszczała nieograniczoną pojemność silnika oraz dowolny rodzaj paliwa.
>>>Z Audi do muzeum
Duchowym ojcem samochodów wyścigowych Auto Union był Ferdynand Porsche. Skonstruował je dla nowej firmy motoryzacyjnej powstałej w 1932 roku z marek Audi, DKW, Horch i Wanderer. Od marca 1933 roku pojazdy były budowane i testowane pod jego nadzorem w dziale samochodów wyścigowych znajdującym się w zakładzie Horch w Zwickau.
Warunkiem zaakceptowania samochodu była moc przynajmniej 250 KM/4500 obr./min, którą później Hans Stuck wykorzystał bijąc światowy rekord na torze Avus w marcu 1934 roku.
Podczas wyścigu Avus bolidy Auto Union pokazały, że trzeba się z nimi liczyć. Hans Stuck już na treningu średnią prędkością okrążenia 245 km/h udowodnił, kto jest najszybszy. Także w wyścigu rozegranym przy ulewnym deszczu Auto Union uzyskała absolutnie najlepszy czas dnia ( Momberger 225,8 km/h). Stuck do dziesiątego okrążenia miał całą minutę przewagi nad konkurentami, zanim nie dopadły go awarie. Ostatecznie Momberger dojechał do mety jako trzeci za kierowcami Alfa Romeo - Guyem Moll i Achille Varzi, zdobywając miejsce na podium. Warto wspomnieć, że konkurencja z Mercedesa z powodu nie dających się usunąć problemów technicznych nawet nie pojawiła się na starcie.
>>>Audi na pedały
Wielokrotnie udoskonalana, do 1937 roku Srebrna Strzała przeszła trzy etapy rozwoju: rok 1934 to Typ A i moc 295 KM; w roku 1935 pojawił się Typ B z mocą 375 KM i wreszcie lata 1936/37 to Typ C z potworną siłą 520 KM.
Inne
Nie zmieniła się przy tym podstawowa koncepcja konstrukcji. 16-cylindrowy silnik w układzie V był umieszczony na środku pojazdu za kierowcą i w ten sposób o dziesięciolecia wyprzedzał układ stosowany w dzisiejszych samochodach wyścigowych. Silnik z ostateczną pojemnością 6 litrów był tak elastyczny - maksymalny moment obrotowy 87 kGm przy 2500 obr./min. - że doskonale radził sobie z czterobiegową przekładnią. Jeden jedyny wałek rozrządu sterował 32 zaworami, a pierwotnie sztywny wał korbowy ustąpił wkrótce miejsca skonstruowanemu przez Hirtha wałowi z pojedynczych segmentów zazębionych i połączonych ze sobą śrubami.
>>>Szklana świątynia Porsche otwarta
Najbardziej znanymi kierowcami wyścigowymi, startującymi za kierownicą Srebrnej Strzały byli Bernd Rosemeyer, Hans Stuck, Hermann Paul Müller, Ernst von Delius, Rudolf Hasse, Archille Varzi.
W 1938 roku po rozwiązaniu umowy z Porsche za konstrukcję pojazdów odpowiedzialny był główny inżynier Robert von Eberan-Eberhorst.
Nakład finansowy na wyścigi Gran Prix można podać z dokładnością co do feniga: wzrósł on od pierwszego do ostatniego roku wyścigów z 1,3 do 2,5 miliona marek rocznie. Gotowy samochód wyścigowy kosztował w 1935 roku ok. 50 tys. marek, a cztery lata później ok. 70 tys. marek.
W założonym w 1933 roku dziale wyścigowym pracowało około 60 osób, do których należeli także mechanicy z torów wyścigowych. Była to starannie dobrana elita pracowników głównie z zakładu Horch w Zwickau, gdzie też dział ten miał swoją siedzibę. Łącznie Auto Union na starty w Grand Prix w latach 1934-1939 wydało około 13,2 miliona marek. Rządowe dotacje wyniosły 2,7 miliona marek, co odpowiada 20 procentom kosztów.
>>>To porsche jeździ na baterie
W latach 1934-1939 samochody Auto Union startowały w 61 wyścigach, z tego 30 to zawody Grand Prix. Starty zakończyły się 24 zwycięstwami, 23 drugimi lokatami i 17 miejscami na trzecim stopniu podium. W latach 1934, 1936 i 1938 tytuł niemieckiego mistrza wyścigów ulicznych zdobywał kierowca tej marki. Sekret sportowych sukcesów Auto Union to aerodynamika, lekka konstrukcja i silniki o dużej mocy.