Koszty związane z usuwaniem i przechowywaniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania ponosi osoba będąca właścicielem tego pojazdu w dniu wydania tej dyspozycji. Decyzję o zapłacie tych kosztów wydaje starosta. Jeżeli w chwili usunięcia pojazd znajdował się we władaniu osoby dysponującej nim na podstawie innego niż własność tytułu prawnego, osoba ta jest zobowiązana solidarnie do pokrycia kosztów. Termin płatności należności ustalonych przez starostę decyzją wynosi 30 dni od dnia, w którym decyzja ta stała się ostateczna. W razie nieuiszczenia należności w terminie, od dnia następującego po upływie terminu płatności naliczane są odsetki ustawowe. Należności te wraz z odsetkami podlegają egzekucji w trybie i na zasadach określonych w ustawie z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2005 r. nr 229, poz. 1954 z późn. zm.; dalej: ustawa).
Postępowanie egzekucyjne stanowi jedną z form przymusu prawnego. Umożliwia ono wykonanie obowiązku, w przypadku gdy dłużnik lub inna osoba zobowiązana uchyla się od jego wykonania. Wszczęcie postępowania musi być poprzedzone wysłaniem przez wierzyciela pisemnego upomnienia do zobowiązanego po upływie terminu wykonania przez niego obowiązku.
Postępowanie wszczynane jest przez organ egzekucyjny na wniosek wierzyciela i na podstawie wystawionego przez niego tytułu wykonawczego. Wszczęcie egzekucji następuje z chwilą doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego. Organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej, a więc czy obowiązek, którego dotyczy tytuł wykonawczy, podlega egzekucji administracyjnej oraz czy tytuł wykonawczy spełnia ustawowe wymogi. Organ ten nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym.
Przystępując do czynności egzekucyjnych, organ egzekucyjny lub egzekutor doręcza zobowiązanemu odpis tytułu wykonawczego, jeżeli nie został on wcześniej doręczony.
Reklama
Zobowiązany może kwestionować obowiązek, którego dotyczy tytuł wykonawczy, poprzez wniesienie zarzutów, w oparciu o podstawy wymienione w ustawie. Przysługuje mu również, w wypadkach wskazanych w niej, zażalenie na postanowienia wydane w trakcie postępowania, a także skarga na czynności egzekucyjne organu egzekucyjnego lub egzekutora oraz skarga na przewlekłość postępowania egzekucyjnego (tę ostatnią może wnieść także wierzyciel). Ponadto osoba, która nie będąc zobowiązanym, rości sobie prawa do rzeczy lub prawa majątkowego, z którego prowadzona jest egzekucja, może wystąpić z żądaniem ich wyłączenia spod egzekucji, przedstawiając dowody na poparcie swego żądania.
Reklama
Organ egzekucyjny przeprowadza czynności dowodowe, związane z ustaleniem sytuacji majątkowej i faktycznej zobowiązanego i w końcu dokonuje wyboru środka egzekucyjnego. Organy egzekucyjne stosują środki przewidziane w ustawie, wśród których ważniejsze to egzekucja: z pieniędzy, z wynagrodzenia za pracę, ze świadczeń z zaopatrzenia emerytalnego oraz ubezpieczenia społecznego, z rachunków bankowych, z wierzytelności pieniężnych i innych praw majątkowych, z ruchomości i z nieruchomości. Organ powinien dążyć do wybrania środka najmniej uciążliwego dla zobowiązanego. Koszty egzekucyjne związane z prowadzeniem postępowania obciążają, co do zasady, zobowiązanego.