Czy rozliczyć koszty prywatnego auta osobowego

Przedsiębiorca używa we własnej działalności prywatnego samochodu osobowego, który nie jest środkiem trwałym w jego firmie. Czy ma prawo do ujęcia w firmowych kosztach wydatków związanych z używaniem tego samochodu?

Reklama

Jednak warunkiem rozliczenia w ramach wydatków firmowych kosztów związanych z używaniem prywatnego samochodu jest prowadzenie ewidencji jego przebiegu. W przypadku gdy podatnik nie będzie prowadził takiej ewidencji, to wydatki ponoszone przez niego z tytułu używania takiego samochodu nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodu. Wysokość wydatków, jaka może zostać zaliczona do kosztów firmowych, jest jednak ograniczona limitem, określonym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podatnik, który rozlicza przychody firmowe na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, wydatki na używanie prywatnego auta będzie ujmować w kosztach w kolumnie 13. księgi na podstawie miesięcznego zestawienia wydatków wynikających z faktur zawierających numer rejestracyjny pojazdu.

Podstawa prawna

Art. 23 ust. 1 pkt 46, ust. 4 i 7 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.)

Czy obowiązuje limit wydatków na samochód

Reklama

Przedsiębiorca świadczący usługi projektowania wnętrz używa prywatnego samochodu do dojazdu do klientów. Czy odliczenie wydatków na używanie samochodu jest limitowane?

Przedsiębiorca używający prywatnego auta do celów biznesowych może zaliczyć do kosztów taką wysokość wydatków, jak wynika z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu przez stawkę za 1 km przebiegu określoną w przepisach wykonawczych ministra infrastruktury. Stawka za kilometr wynosi obecnie: dla aut osobowych o pojemności silnika do 900 cm2 – 0,5214 zł, zaś dla samochodów o wyższej pojemności silnika – 0,8358 zł. Limit dotyczy wszelkich wydatków związanych z używaniem samochodu. Będą to więc koszty paliwa, części zamiennych, napraw i remontów.

Z istnienia tego limitu wynika, że w większości przypadków faktycznie poniesione wydatki na używanie auta nie zostaną więc odzwierciedlone w kwocie zaliczanej do kosztów.

Podatnik prowadzący indywidualną działalność gospodarczą powinien również pamiętać, że ewidencja przebiegu auta powinna zawierać m.in. dane adresowe osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd – dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów.

Podstawa prawna

Art. 23 ust. 1, ust. 1 pkt 46, ust. 4, 7 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.).

Par. 2 rozporządzenia ministra infrastruktury z 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. nr 27, poz. 271 z późn. zm.).



Czy wydatki na opony zimowe są kosztem podatkowym

Podatnik zakupił dwa nowe komplety opon do dwóch samochodów, które amortyzuje w ciągu roku. Czy cena zakupu opon zimowych jest kosztem podatnika?

Do kosztów można zaliczyć wszelkie wydatki związane z przychodami lub zmierzające do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. Jeśli więc nabyte przez przedsiębiorcę opony będą założone na koła samochodów wykorzystywanych przez firmę do celów prowadzonej działalności, to będą one kosztem.

Cena zakupionych opon nie powiększa jednak wartości początkowej samochodów ustalonej przez podatnika dla rozliczenia ich amortyzacji. Założenie opon nie powoduje, że samochód staje się ulepszonym środkiem trwałym. Wynika to z tego, że środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na np. ich rekonstrukcję czy modernizację w danym roku podatkowym przekracza kwotę 3,5 tys. zł. Ponadto opony są jednym z podstawowych wydatków w trakcie bieżącej eksploatacji samochodu. Oznacza to, że cenę ich zakupu należy rozliczyć w kosztach na bieżąco.

Podstawa prawna

Art. 22 ust. 1, 5c ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.).

Czy nieużywany samochód można amortyzować

Podatnik prowadzący działalność gospodarczą wprowadził do ewidencji środków trwałych samochód osobowy. W ostatnim czasie nie korzysta z samochodu i przechowuje go w garażu. Czy może kontynuować odpisy amortyzacyjne?

Amortyzacji podlegają składniki majątku, które są własnością podatnika, są kompletne i zdatne do użytku, przewidywany okres użytkowania jest dłuższy niż rok i są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością (może być to więc samochód).

Z zasady tej wynikałoby, że nieużywanie środka trwałego (w tym np. samochodu) przez okres dłuższy niż miesiąc powinno być związane z zaprzestaniem amortyzacji przez ten okres. Taki wniosek mógłby wynikać z art. 16c ustawy o PIT. Zgodnie z nim składniki majątku (środki trwałe), które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności albo jej zaprzestania, w której te składniki były używane, nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono tę działalność albo jej zaprzestano. Na tej podstawie organy podatkowe podważają prawidłowość odpisów amortyzacyjnych.

Taka interpretacja stoi w sprzeczności z generalną zasadą ujmowania wydatków w kosztach. Zasada ta pozwala podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą zaliczyć do kosztów wszelkie wydatki związane z przychodami lub zmierzające do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. Interpretacja organów podatkowych jest więc niesłuszna. Nie bierze bowiem pod uwagę sytuacji, w których pojazd podlega czasowemu albo długotrwałemu remontowi, albo ze względu na swój charakter jest używany bardzo sporadycznie. Podejście organów podatkowych oznacza, że amortyzacja takiego pojazdu nie będzie mogła zostać uznana za koszt podatkowy w jakikolwiek sposób. Amortyzacji z całą pewnością nie mógłby podlegać samochód, który stracił przydatność w sposób trwały.

Podstawa prawna

Art. 22 ust. 1, art. 22a ust. 1, art. 22c ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.).

Czy istnieje prawo do odliczenia VAT od zakupu paliwa

Podatnik niedawno założył firmę. Wprowadził do ewidencji środków trwałych samochód osobowy. Czy może odliczać VAT od paliwa kupowanego do tego samochodu?

Obecnie przedsiębiorcy nie mają możliwości odliczenia VAT z faktur za zakup paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu do samochodów osobowych (oraz niektórych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w tym samochodów z kratką) wykorzystywanych w działalności. Takie ograniczenie według obowiązujących przepisów ma obowiązywać do końca 2012 roku.

VAT naliczony od zakupionego paliwa można odliczyć np. od samochodów ciężarowych, wielozadaniowych – konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu ładunków, wykorzystywanych przez przedsiębiorcę w działalności gospodarczej.

Podstawa prawna

Art. 3 ust. 1, art. 4 ustawy z 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 247, poz. 1652 z późn. zm.)



Czy rata leasingowa stanowi koszt przedsiębiorcy

Przedsiębiorca korzysta w firmie z samochodu na podstawie umowy leasingu. Czy spłacane raty leasingowe są kosztem?

Tak. Rata leasingowa jest kosztem podatkowym w pełnej wysokości. Opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego. Spełniony musi być przy tym warunek, aby umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40 proc. normatywnego okresu amortyzacji samochodu (stawka amortyzacji dla samochodu wynosi 20 proc.)

Podstawa prawna

Art. 23b ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.).

Czy składka ubezpieczeniowa jest kosztem

Przedsiębiorca zawarł umowę ubezpieczenia autocasco. Wartość samochodu wynosi 50 tys. zł, a koszt ubezpieczenia to 10 proc. wartości auta. Czy taka składka ubezpieczeniowa jest kosztem?

Dla samochodów osobowych kosztem uzyskania przychodu są składki w wysokości nieprzekraczającej ich części ustalonej w takiej proporcji, w jakiej wartość 20 tys. euro, przeliczona na złote według kursu średniego NBP z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia przekracza wartość samochodu. Wartość taką przyjmuje się na potrzeby ubezpieczenia AC (ta forma ubezpieczenia jest ustalana w odniesieniu do wartości samochodu).

Jeśli więc wartość samochodu wynosiła 50 tys. zł (równowartość 11,9 tys. euro, kurs euro po 4,2 zł), to koszt ubezpieczenia AC równy 10 proc. wartości pojazdu wyniósł 5 tys. zł. W takim przypadku kosztem jest składka w pełnej wysokości, ponieważ nie przekracza dopuszczalnego limitu.

Podstawa prawna

Art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 51, poz. 307 z późn. zm.)

Czy przedsiębiorca zapłaci podatek od samochodu

Przedsiębiorca zakupił do rozwożenia towaru samochód dostawczy. Czy musi płacić podatek od środków transportowych?

Podatkowi od środków transportowych podlegają m.in. samochody o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony i poniżej 12 ton. Będą to więc typowe samochody ciężarowe. Samochód dostawczy ma z reguły masę w granicach 1,8 tony, a zatem nie będzie mieścił się w tym przedziale.

Gdyby jednak masa samochodu podatnika była większa, to przedsiębiorca jako właściciel tego samochodu musiałby płacić podatek od środków transportowych (w przypadku np. małej ciężarówki). Obowiązek podatkowy powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został zarejestrowany na terytorium Polski, a w przypadku nabycia środka transportowego zarejestrowanego – od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został nabyty. W takim przypadku podatnik ma obowiązek składać w terminie do 15 lutego deklarację podatkową na dany rok podatkowy (DT-1). A jeżeli obowiązek podatkowy powstał po tym dniu– w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie tego obowiązku.

Podstawa prawna

Art. 8, art. 9 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 z późn. zm.).