11 czerwca 1940 roku Departament Obrony Stanów Zjednoczonych podjął decyzję o wystawieniu zamówienia na lekki samochód rozpoznawczy z napędem na cztery koła. Pojazd miał spełniać następujące kryteria: waga między 590 a 980 kg, ładowność minimum 272 kg, maksymalny rozstaw kół 1194 mm, rozstaw osi 2032 mm, a prześwit 160 mm. Ponieważ czas gonił, kolejnym warunkiem było przedstawienie prototypu w ciągu 49 dni.

Po wstępnym zatwierdzeniu w ciągu następnych 75 dni trzeba było dostarczyć do testów 70 gotowych pojazdów. Ofertę wysłano do 135 firm samochodowych. Odpowiedziały tylko trzy.

Jako pierwsza (23 sierpnia 1940 roku) swój prototyp 40 BRC przedstawił American Bantam Co. Przystąpiono do testów, jednak Bantam nie dysponował odpowiednimi możliwościami produkcyjnymi, więc zainteresowano się projektami konkurencji.

Willys Overland Inc. zaprezentował model Quad. Odbiegał on jednak parametrami od wymogów zamówienia. Był zbyt ciężki. Po kilku tygodniach zmodyfikowano go tak, aby zmieścił się w wyznaczonym limicie. Ten model otrzymał oznaczenie MA.

Jego najpoważniejszym konkurentem był Ford GP. Chociaż początkowo produkowano samochody wszystkich trzech firm, to po intensywnej akcji reklamowej Willysa ostatecznie z tym wytwórcą podpisano umowę na zaopatrywanie armii USA w pojazdy terenowe.

Do wybranego auta wprowadzono zmiany, które wymusiło wojsko po okresie testowania. Zmodyfikowany model otrzymał symbol MB. Jesienią roku 1941 okazało się, że Willys Overland nie sprosta ogromnym zamówieniom (dużą liczbę samochodów wysyłano dla wojsk alianckich m.in. Wielkiej Brytanii i Związku Radzieckiego w ramach programu "Lend-Lease") i dlatego podpisano umowę licencyjną na produkcję Willysów także
w zakładach Forda.

Tajemniczy rodowód nazwy "jeep"
Określenie "jeep" pojawiło się, jeszcze zanim ten samochód trafił na front. Po raz pierwszy nazwa ta ukazała się na łamach waszyngtońskiego dziennika "Daily News" w artykule, w którym na jednym ze zdjęć terenowy Willys jeździ po schodach Kapitolu. Do dziś historycy sprzeczają się, skąd wzięło się to określenie.

Niektórzy uważają, że wywodzi się ono z wojskowego skrótu GP (od General Purpose), który oficjalnie nigdy się w stosunku do tego auta nie pojawił. Inna wersja wskazuje na siostrzany model Forda GPW (G - government od rządowego zamówienia, P - oznaczenie firmy dla samochodów pasażerskich, W - licencja Willysa).

Nazwa "jeep" pojawiła się jednak wcześniej niż ten model Forda. Być może pochodzi od znanej ze swej wyjątkowej sprawności postaci Eugene'a the Jeepa z kreskówki "Popeye". Inna hipoteza mówi, że tę nazwę wymyślił kierowca testowy Irving Hausmann, żeby odróżnić swego Willysa od Bantama i Forda. Bez względu na jej korzenie nazwa "jeep" przyjęła się i została synonimem auta terenowego.

Niezawodny w każdym terenie i warunkach

Willysa MB napędzał silnik Go Devil (naprzód, diable!) L-Head 134 I4. I4 oznaczało 4-cylindrową jednostkę rzędową, a 134 to jej pojemność w calach sześciennych, odpowiadająca 2,2 l. Dysponował on mocą 60 KM. Napęd na cztery koła (stały na tylne i dołączany na przednie) przekazywany był za pomocą trzybiegowej skrzyni i dwuprzełożeniowego reduktora. Na jego podwoziu montowano rozmaite uzbrojenie oraz wyposażenie.

Charakterystyczny pojazd z głębokimi wycięciami w burtach znakomicie spisywał się na wszystkich frontach. Radził sobie równie dobrze na piaskach Afryki, zaśnieżonych i mroźnych terenach ZSRR, w dżunglach Azji, a także w każdym innym terenie.

Łącznie w latach wojny wyprodukowano około 640 tysięcy jeepów. Później ich popularność wcale nie zmalała. Pierwszy cywilny model Jeepa CJ2A (CJ - Civilian Jeep) pokazał się jeszcze w roku 1945. W następnym Willys zastrzegł nazwę Jeep. Z biegiem lat zaczęły pojawiać się kolejne modele tej słynnej terenówki, ale to już zupełnie inna historia.

Tu znajdziecie pełne archiwum Auto Świata. Polecamy.

























Reklama